Warszawa ma swoją Pragę i Staśka Wielanka. Włocławianie od czasu do czasu mają okazję posłuchać „Kapeli wuja Waldka”.

Pod Urzędem Stanu Cywilnego, na otwarciu sklepu, czy miejskim festynie. „Kapela wuja Waldka” na stałe wpisała się w krajobraz włocławskiego starego miasta.

- Gram od 10 roku życia. Kapelę założyliśmy w 1983 roku w Miejskim Klubie „Druh”. Naszym kierownikiem był wtedy Waldemar Janiszewski i stąd się wzięła nazwa kapeli – mówi Stanisław Grabowski, akordeonista i szef ostatniej podwórkowej kapeli w mieście.

- Gramy po podwórkach jak jest ciepło, bajery, szlagiery, tanga, walce... Ludzie czasami coś dadzą, chociaż to nie jest to, co kiedyś. Czasami zebraliśmy pół bębna pieniędzy. Dziś nie każdego stać. Pod USC gramy od 89 roku. Praktycznie jesteśmy co sobota. Zawsze parę groszy wpadnie albo chociaż wódkę dadzą młodzi. Zdarzało się, że czasami na imprezę zapraszali.

Kapela od wielu lat gra w niezmienionym składzie, chociaż ilość grających często jest inna.

- Bandżo, gitary, bęben, akordeon, czasami gramy nawet w ośmiu, w tym czterech braci Grabowskich – mówi Stanisław, który z włocławskim śródmieściem związany jest od lat 60-tych i mieszka tu przy ulicy Cygance.

Jaki repertuar dominuje w Kapeli wuja Waldka?

- Tanga, walce, marsze, disco polo nowoczesne, eleganckie takie gramy, wszystko na żywo. Ja lubię też klimaty warszawskie, ferajna, nad Warszawiaka nie ma cwaniaka – wymienia pan Stanisław, który chwali się jeszcze, że na koncie kapeli jest też występ w filmie.

Chętni, którzy chcieliby na żywo posłuchać kapeli wuja Waldka, mają taką okazję w soboty pod Urzędem Stanu Cywilnego, lub jeśli szczęście dopisze, na jednej ze śródmiejskich ulic.