Marszach Milczenia Przeciw Przemocy Wobec Dzieci - czy naprawdę, jako naród, jesteśmy aż tak bardzo obojętni…???

Rzeczpospolita Polska oraz Konstytucja zapewnia ochronę Praw Dziecka. Każdy ma prawo żądać od organów władzy publicznej ochrony dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzyskiem i demoralizacją.

Łamanie praw dziecka w XXI wieku wydawać by się mogło niemożliwe. Tymczasem w zaciszu „czterech ścian” rozgrywa się dramat niejednego małego człowieka. Trzeba pamiętać, że znęcanie się nad dzieckiem to przestępstwo. Zgodnie z art. 207 § 1. Kodeksu karnego: „Kto znęca się fizycznie lub psychicznie nad osobą najbliższą lub nad inną osobą pozostającą w stałym lub przemijającym stosunku zależności od sprawcy albo nad małoletnim lub osobą nieporadną ze względu na jej stan psychiczny lub fizyczny, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5”.Kary cielesne są zabronione przez polską konstytucję, a od 2010 roku  poprzez nowelizacja ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie został wprowadzony całkowity zakaz stosowania kar cielesnych w wychowaniu dzieci. W wielu przypadkach maltretowanie najmłodszych nie sprowadza się jedynie do siniaków  czy bicia. Największe szkody w psychice powoduje znęcanie psychiczne, emocjonalne, odrzucenie dziecka, ignorowanie go, lekceważenie, poniżanie i brak szacunku dla jego autonomii.

Dom rodzinny powinien być bezpieczną oazą oraz ostoją miłości . Przemoc w rodzinie przekreśla szansę na prawidłowy i harmonijny rozwój dziecka, a co więcej, wyposaża malucha na całe życie w poczucie beznadziejności i niższości. Fizyczne znęcanie się nad dzieckiem to bolesna praktyka stosowana od dawna jako kara za nieposłuszeństwo.

W mediach, nawet w tym roku, można było znaleźć przykłady na to, jak niewiele robi się aby zabezpieczyć dobro i bezpieczeństwo małoletnich gdy tylko pojawia się zagrożenie ich bezpieczeństwa. Niestety przykłady tego iż dopiero gdy jest już za późno opinia publiczna oraz media reagują na tragedie naszych najmłodszych pojawiają się zbyt często w naszych mediach.

Wielokrotnie, tak jak w historii 3- letniej Sary, (ujętej w skrócie poniżej oraz na stronie internetowej www.krzywdzona.pl), informacje o przemocy w stosunku do nieletnich były ignorowane przez MOPS, Policję, Sądy, po czym niestety doszło do wielu tragedii których można było uniknąć.

Tragedia z Włocławka, gdzie doszło do wielotygodniowego znęcania się nad 3-letnim Nikodemem, przez matkę i jej konkubenta, w wyniku czego, z powodu niewyobrażalnych obrażeń ciała, chłopiec zmarł.

Tragedia w Olecku, gdzie najprawdopodobniej przez matkę i ojca została zabita 9-miesięczna dziewczynka, która prawdopodobnie była przez długi okres czasu bita i wykorzystywana seksualnie. Co więcej, wcześniej matce odebrano prawa rodzicielskie, aby później sąd zadecydował, iż dziecko powinno wrócić pod opiekę matki, po czym doszło do tej strasznej tragedii.

Tragedia z Bolesławca, gdzie partner matki najpierw zadał 3,5-letniemu dziecku liczne rany, a później wyrzucił chłopca przez okno z trzeciego piętra budynku.

Historii takich było wiele, a co najgorsze, w większości wypadków już wcześniej były oznaki oraz zawiadomienia o tym, iż dzieci te były w niebezpieczeństwie. Niestety instytucje, które miały chronić naszych najmłodszych, zawiodły.

Niestety sądy oraz prokuratura nie reagują w tej sprawie i wydają się jako priorytet mieć ochronę matki oraz jej partnera, a nie bezbronnego dziecka, co sprawia, iż dobro małoletniej Sary jest tym bardziej zagrożone.

Czy musi dojść do kolejnej tragedii, aby doszło do reakcji ze strony organizacji państwowych, mediów oraz opinii publicznej gdy chodzi o zabezpieczenie dobra naszych najmłodszych?

Czy mysi dojść do kolejnych tragedii, aby frekwencja na Marszach Milczenia Przeciw Przemocy Wobec Dzieci, takich jak ten we Włocławku wyniosła mniej więcej niż 10-15 osób? Czy naprawdę jako naród jesteśmy tak bardzo obojętni co do przemocy wobec naszych najbliższych, dopóki tragedia nie dotknie nas samych bądź gdy jest już za późno?

W imieniu naszych najmłodszych, proszę, reagujmy zawczasu, aby nie dochodziło więcej do takich TRAGED!!!

Pozdrawiam, Artur