Trzynastego sierpnia 1906 roku Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie doświadczyło katastrofy, jednej z największych w wioślarstwa

Trzynastego sierpnia 1906 roku Włocławskie Towarzystwo Wioślarskie doświadczyło katastrofy, jednej z największych w dziejach polskiego wioślarstwa.

Podczas wycieczki w górę Wisły, na wysokości Zarzeczewa, sześciowiosłowa łódź Kmicic znalazła się na kursie statku pasażerskiego Kurjer. Według ówczesnych relacji, kapitan statku dopuścił do zbyt bliskiego podpłynięcia do łodzi i wskutek fali wytworzonej przez parostatek łódź znalazła się pod wodą.

W nurcie rzeki zginęło pięciu wioślarzy: Wacław Kowalewski, Ludwik Francki, Karol Szałwiński, Mieczysław Janowski i sternik Jan Janczewski. Wyratowali się tylko Przemysław Kowalewski jr i Stanisław Wardyński.

Ich koledzy utonęli prawdopodobnie dlatego, że nie zdołali uwolnić skiełzanych nóg po wywróceniu się łodzi. Katastrofa okryła żałobą nie tylko klub i miasto, ale całe polskie wioślarstwo i odbiła się echem za granicą.

Na miejscowy cmentarz odprowadzał wioślarzy ogromny kondukt, a ich ciała spoczęły we wspólnym grobie przy głównej alei włocławskiego cmentarza. Ofiarom katastrofy wystawiono okazały pomnik, a nad brzegiem Wisły w miejscu wypadku umieszczono żelazny krzyż.

Od tamtego tragicznego dnia, przez wszystkie lata aż po dzień dzisiejszy, miejsce wiecznego spoczynku druhów otoczone jest opieką kolejnych pokoleń włocławskich wioślarzy.